Σε μία λάθος εποχή.

Ψάχνω να βρω το όνειρο της χαμένης ευτυχίας... Την αγάπη και την αλήθεια μέσα από όλο αυτό το ψεύτικο προσωεπείο της κοινωνίας μας.

Σε κάποιους ακούγεται μελαγχολικό, απαισιόδοξο και καταθλιπτικό! Είναι όμως κάτι αληθινό που νοιώθω εγώ. Έτσι όπως το ζώ εγώ.

Ο κόσμος των τρελών είναι δυσνόητος σε αυτή τη κοινωνία γιατί οτιδήποτε αληθινό και αυθεντικό το θεωρούμε τρελλό. Ακόμη και μέσα στο κόσμο των τρελλών υπάρχει μία δόση αλήθεια που τους κάνει ευτυχισμένους, χαρούμενους, πλήρεις.

Εμάς τι μας κάνει πραγματικά πλήρεις που θεωρούμε τους εαυτούς μας διαφορετικούς; ξέρουμε να αγαπάμε, να συμπονάμε, να δίνουμε πράγματα, να μοιραζόμαστε καταστάσεις, να κοιτάμε τους συνομιλητές μας στα μάτια κάθε φορά που τους μιλάμε, να πιάνουμε το χέρι του συντρόφου μας και να νοιώθουμε πλήρεις;

Κοιτάω τον ουρανό και θα θελα να ήμουν ένας άγγελος που θα κανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ίσως όμως και τότε να μουν δυστυχισμένος γιατί δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι... Μόνο μάζα.

Μία μάζα που τσαλαπατάει με μεγάλη ευχαρίστιση κάθε αληθινό συναίσθημα που ξεπροβάλλει σαν το μπουμπούκι του κάκτου μέσα στην έρημο.

Δε ξέρω τι είναι αγάπη, δε ξέρω τι σημαίνει έρωτας, κάνω απλές εικασίες. Δε το χω ζήσει και για αυτό αναρωτιέμαι πως είναι να σε αγαπάνε. Πως είναι να σε αγκαλιάζουν κάτω από το φώς του φεγγαριού και να κάνεις όνειρα που ελπίζεις να μοιραστείς με αυτόν που σε έχει αγκαλιά.

Φοβάμαι να κοιτάξω τους ανθρώπους στο πρόσωπο γιατί πίσω από τα αγγελικά τους πρόσωπα κρύβονται δαίμονες που το μόνο που θέλουν είναι να καταστρέψουν κάθε ίχνος συναισθήματος.

Τι σημαίνει να αγαπάς; τι να αγαπιέσαι; τι είναι ο έρωτας;

Μπορείς να πιάσεις το χέρι μου και να πετάξουμε μακρυά;

Περιμένω ανυπόμονα πλέον εσένα που θα με κάνεις να γελάω, να σε κοιτάω στα μάτια και να βλέπω αντι για το πρόσωπο σου, τη ψυχή σου. Κάθε τι που λαχταράς να στο προσφέρω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, γιατί ένα κοιταγμά σου αληθινό θα ναι αρκετό για να μου δώσει δύναμη να προχωρήσω. 

Να με φιλάς πεταχτά στο στόμα και να με γεμίζεις με δύναμη για να μπορώ να βαστίξω όλη αυτή την ζήλια και την κακία που κυριαρχεί γύρω μου.

Εσένα που φαντάζομαι κάθε βράδυ δίπλα μου να πάρεις σάρκα και οστά και αντί να κοιτάς μόνο το σώμα μου, να κοιτάς τα μάτια μου. Όσες φορές επέλεξα την αγάπη πήρα μίσος και όσες φορές επάλεξα το μίσος, αγάπη.

Μία αγάπη που καταρρέεί σαν τις στάχτες ενός ξύλου. Μπορείς εύκολα να παίξεις με τη στάχτη ακόμη και αν λερωθείς αλλά τη πλάθεις και όπως θές, ανεξάρτητα αν μετά θα φυσίξεις και θα σκορπίσεις αυτά τα μικροσκοπικά σωματίδια τρυγύρω.

Ίσως έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, με λάθος ανθρώπους τρυγύρω μου, με λάθος συναισθήματα, αυτό σημαίνει λάθος της φύσης.

Πιστεύω ακόμη στα παραμύθια. Στην αγάπη που έχει μεταλαχτεί σε έναν εφιάλτη για όποιον τη ψάχνει.

Δε ξέρω αν είναι παραισθήσεις από τα χάπια που παίρνω αλλά και πριν έτσι ήμουν. Άνθρωπος μέσα στο μαύρο που κυριαρχεί σε αυτή την απρόσωπη και άδικη κοινωνία.

Μία κοινωνία τσίρκο που προσποιούνται οι κλόουν ότι είναι ευτυχισμένοι και ας κλαίνε μέσα τους. Το κλάμα όμως δε δείχνει αδυναμία αλλά ανθρωπιά. Δυστυχώς το κλάμα ευδοκιμεί, η ανθρωπιά όμως σπανίζει.

Γιατί;;;;;;

Δε ξέρω τι σημαίνει απαισιοδοξία, κατάθλιψη ή στενχώρια, ξέρω όμως να εκφράζω πως αισθάνομαι μέσα μου.

Όταν γελάω καταλαβαίνετε πως είμαι χαρούμενος, όταν κλαίω πως είμαι στεναχωρημένος, όταν πονάω ότι είμαι μόνος πίσω από μία οθόνη και απλά γράφω.

Δεν έχω μάθει να φοράω μάσκες! Κάθε τι που νοιώθω το λέω ή το γράφω αντίστοιχα! Σημασία δεν έχει τι εισπράττει ο καθένας αλλά το τι πραγματικά εισπράττω εγώ.

Πόσο πολύ πονάω που περιμένω εσένα, εσένα που μπορείς να με κάνεις να γελάω, να ξεχνάω κάθε τι που με στεναχωρεί. 

Εσένα που δεν κοιμόμουν όλο το βράδυ γιατί δεν ήθελα να ξεσκεπαστείς και να μου κρυώσεις. 

Εσένα που σε χαϊδευα όλο το βράδυ και κούρνιαζες γλυκά στην αγκαλιά μου.

Εσένα... Που ήσουν ο "ΕΝΑΣ" για μένα.

Εσύ που με δέχτηκες όπως ήμουν και με φίλαγες το πρωί πρίν φύγεις για δουλειά ακόμη αν μύριζε η ανάσα μου...

Εσύ που μου έλεγες να μην σταματήσω να σε φιλάω την ώρα που μαγείρευες.

Εσύ που με συμβούλευες να προσέχω...

Εσύ που με ζήλευες!

Εσύ...

Χάθηκες μία μέρα ξαφνικά μέσα στο πλήθος! Εκεί που ξεχώριζες και με κράταγες σφικτά, έφυγες μια πρωία χωρίς ένα γιατί και με παράτησες σαν ένα σκυλί στη μέση του δρόμου.

Είσαι μεγάλος, τα περιοδικά πεθαίνουν να σε περιλαμβάνουν μέσα, το ίδιο και οι εφημερίδες, η καρδιά μου όμως ήθελε κάτι άλλο από υστεροφημία και δημοσιότητα. Ένα κοιταγμά σου θα ήταν αρκετό, μία αγκαλιά ένα όνειρο!

Αποφάσισα με εσένα να είμαι ειλικρινής, να σε κοιτάω στα μάτια την ώρα που σε φιλάω χωρίς τύψεις για να δείς πραγματικά ποιός είμαι.

Γιατί έφυγες αγάπη μου έτσι ξαφνικά; τί σου έκανα; δώσε μου μία απάντηση σε παρακαλώ για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδυα!

Δε θέλω τίποτα άλλο εκτός από το να είσαι καλά ένα γιατί!

Γιατί;;;;;;;;;;

Σου μιλάω...

Σε εσένα μιλάω... Που με έπαιρνες αγκαλιά και με έσφιγκες δυνατά για να μη σου φύγω!

Σε εσένα μιλάω που μου έστελνες που και που μηνύματα πως σου λείπω...

Σε εσένα μιλάω που σου είπα ότι είμαι φορέας και με αγκάλιασες.

Σε εσένα μιλάω που μου έκανες έρωτα και με κοίταζες μέσα στα μάτια.

Σε εσένα μιλάω που μία μέρα ξαφνικά ξέχασες τα πάντα και αποφάσισες να εξαφανιστείς από τη ζωή μου...

Σε εσένα μιλάω που το βραδυ που πέφταμε για ύπνο με έσφιγκες στην αγκαλιά σου σαν να ήμουν το αγαπημένο σου αρκουδάκι.

Σε εσένα μιλάω που σου εξομολογήθηκα το πόσο πολύ είμαι ερωτευμένος μαζί σου...

Σε εσένα μιλάω που σου είπα ότι με έβγαλες μέσα από το σκοτάδι που ζούσα...

Σε εσένα μιλάω που είμασταν με τους φίλους σου και περίμενα ένα κοιταγμα σου για να χαμογελάσω...

Σε εσένα μιλάω που πηγαίναμε βόλτες και μου κράταγες σφικτά το χέρι!

Σε εσένα μιλάω που μου είχες πει ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου!

Σε εσένα μιλάω που πλέον δεν μου απαντάς σε κανένα μήνυμα.

Σε εσένα μιλάω που με έκανες να κοιτάω το κινητό μου ανα πέντε λεπτά, μήπως μου έστειλες έστω ένα μήνυμα!

Σε εσένα μιλάω που κατέστρεψες μία απλή μέρα ότι πιο αγνό είχα μέσα μου.

Σε εσένα μιλάω που έφυγες από τη ζωή μου χωρίς ένα λόγο.

Σε εσένα μιλάω...

Δε με ακούς... Δεν άκουσες ποτέ τη καρδιά μου πως χτυπούσε δυνατά κάθε φορά που ήμουν στην αγκαλιά σου. 

Δεν άκουσες ποτέ όσα σου έλεγα, γιατί αν είχες ακούσει έστω τα μισά θα' σουν εδώ τώρα.

Μακάρι να μπορούσες να με ανοίξεις στα δύο και να έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια πόσο πολύ πονάω που δεν είσαι εδώ!

Με έκανες να πιστέψω σε εσένα, σε όλα όσα μου έλεγες ότι νοιώθεις για΄μενα. Με έκανες να νοίωσω γεμάτος και ξαφνικά μου τα παίρνεις όλα πίσω...

Εύχομαι ο λόγος που το κανες αυτό να άξιζε... 

Να σαι πάντα καλά....

Lonely soul

Προσπαθώ καθημερινά να βρώ μία χρυσή τομή στους ανθρώπους, κάτι που θα με κάνει να καταλάβω πως σκέφτινται, πως δρούν και πως πάνω από όλα βλέπουν τα διάφορα πράγματα σε αντίθεση με εμένα.

Δε μπορώ να καταλάβω, είναι όλοι τους τόσο πολύ περίπλωκοι, κλεισμένοι μέσα σε ενα καβούκι που δεν ξέρω από τι τους προστατεύει. Ένας ψεύτικος κόσμος που έχει γίνει χειρότερος και από ζούγκλα. Τα άγρια ζώα θα σκοτώσουν μόνο όταν πεινάνε, εμείς όμως σκοτώνουμε καθημερινά τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τα συναισθήματα των γύρω μας. 

Ενώ έχουμε μυαλό και λόγο έχουμε φτάσει να είμαστε χειρότεροι από τα ζώα της ζούγκλας. Δε ξέρω πια λέξη θα άρμοζε για να μας χαρακτηρίσω, ίσως επειδή δεν είμαι τόσο μορφωμένος για να μπορώ να επικοινωνήσω όπως πιστεύουν κάποιοι. Ξέρω πάντως πως ο κόσμος μας είναι ένα χάρτινο κουτί που απλά διαλύεται συνεχώς. Χάρτινα όνειρα, χάρτινες σχέσεις που όλα αυτά οδηγούν σιγά σιγά σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων.

Στη ζούγκλα τα ζώα θα μοιραστούν το θήραμα τους με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης. Εμείς δεν μοιραζόμαστε τίποτα, έχουμε γίνει οι απόλυτοι ατομικιστές. Η πάρτη μας όπως πολλοί λένε. Όλοι ζουν πλέον για το "φαίνεσθαι", για κάτι ψεύτικο και ανύπαρκτο. 

Τσαλαπατάνε την είλικρίνεια, μεταχειρίζονται τους συνανθρώπους τους, πετάνε στο κάδο των αχρήστων τα συναισθήματα που τρέφει κάποιος για αυτούς και συνεχίζουν την ίδια μίζερι και άθλια ζωή τους. Το να βρείς ανθρωπιά μέσα σε μία κοινωνία δαιμόνων σημαίνει πως κατα λάθος πήγες στη κόλαση και ο φύλακας άγγελος σου σε έβγαλε απο κεί μέσα και σου έδωσε μία θέση στο παράδεισο.

Ακόμη και στη κόλαση όμως δεν πρέπει να ναι τόσο απάνθρωπα όπως είναι εδώ. Ίσως εδώ είναι η πραγματική κόλαση που διδάσκει η δήθεν ευλογημένη εκκλησία μας. Περιτρυγιριζόμαστε από ψέμματα, υποκρισία και διπροσωπία, τι άλλο θέλουμε; αυτά μας φτάνουν και μας περισσεύουν.

Πολλές φορές προσπαθώ να το παίξω χαρούμενος, τρελλός και ευχάριστος άνθρωπος, θεωρώντας με πολλοί φίλοι ή σχέσεις υπερβολικό. Δε μπορώ να καταλάβω! Υπάρχει γύρω μας μία τεράστια υπερβολή δυστυχίας και πόνου, είναι υπερβολή το να γελάς και να προσπαθελις να ξεφύγεις μέσα από το καζάνι της δυστυχίας;

Η καλύτερη επένδυση τελικά είναι στη τράπεζα με ένα κλειστο δάνειο. Οι άνθρωποι είναι χειρότερες φούσκες και από το χρηματιστίριο, σκάνε πολύ γρήγορα και πονάει. Το δάνειο πάλι θα σου προσφέρει ένα σπίτι ή δεν ξέρω και εγώ τι! Οι άνθρωποι παίρνουν πράγματα από τους γύρω τους, δεν σταματάνε και όταν έχουν πάρει αρκετά σε παρατάνε σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους. 

Σε βλέπουν στο δρόμο και δεν σου λένε ούτε ένα τυπικό "γεια", σε προσπερνάνε για να μην ρίξουν τον υπερμετρο εγωισμό τους και φθείρουν το ακόμη πιο ψεύτικο φαίνεσθαι που έχουν διαμορφώσει γύρω από το όνομα τους.

Οι αρχαίοι Έλληνες μπορεί να μην διέθεταν τα σημερινά μέσα μεταφοράς, ζωής και έργων, μας έμαθαν όμως πως κάποιος απλός άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει υστεροφημία μέσα από το λόγο του και τα έργα του. Εμείς που έχουμε βελτιώσει το βοιωτικό επίπεδο ζωής μας, καταφέραμε να τα καταρίψουμε όλα και να γίνουμε μία μάζα.

Άβουλοι....

Ψεύτες

Ψεύτες και υποκριτές είναι οι δύο λέξεις που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τους περισσότερους άνδρες. Παρτάκιδες που απλά κοιτάνε τη καύλα τους και τίποτα πέρα από αυτό.

Γνωρίζεις κάποιον 20 χρόνια μεγαλύτερο σου, σου αρέσει πολύ και του λές πως ενδιαφέρεσαι να γίνει κάτι παρα πάνω πέρα από ένα καλό σεξάκι. Βλέπεις πως συμφωνεί με το τρόπο του, σε παίρνει αγκαλιές, σε φροντίζει και του ανταποδίδεις όλα τα προαναφερθεντα κατα το μέγιστο δυνατό. 

Αποφασίζεις να του ανοίξεις τη καρδιά σου, να του πεις πως είσαι οροθετικός, να τον βάλεις μέσα στη καθημερινότητα σου. Δέχεται το γεγονός ότι είσαι φορέας και αντί να φύγει σε παίρνει αγκαλιά. Όλα αυτά όμως μόνο όταν είστε από κοντα. 

Όταν του στένεις ένα απλό μήνυμα δεν μπορεί να σου απαντήσει, όταν τον παίρνεις τηλέφωνο δεν μπορεί να το σηκώσει, βλέπεις είναι τόσο απασχολημένος που ακόμη και όταν πάει για κατούρημα δεν βρίσκει καν το χρόνο να σου απαντήσει έστω σε ένα μήνυμα ότι είναι καλά. 

Κάνεις πίσω και δίνεις τόπο στην οργή γιατί απλά αρχίζεις και νοιώθεις κάτι για αυτόν τον άνθρωπο. Φτάνει όμως μία μέρα που σου λέει πως είσαι πολύ μικρούλης για αυτόν. Απλά, τρελένεσαι! Λές :" όταν με πήδαγες δεν σκεφτόσουν ότι είμαι πολύ μικρούλης για' σένα". 

Σε κάποιους η τελευταία μου φράση θα ακουστεί ίσως πολύ προσβλητική, είναι όμως η αλήθεια! Δεν τον ενόχλησε φυσικά όταν έκανε έρωτα με έναν κατα 20 χρόνια μικρότερο του γιατί πολύ απλά "την έβρισκε" που πήγαινε με έναν μικρότερο του και έβλεπε ότι περνάει ακόμη η μπογιά του.

Μα πόσο μεγάλη διπροσωπία διακατέχει αυτό το κόσμο πια! Το πιο τρελό είναι ότι αυτός ο ώριμος άνδρας δεν είχε ποτέ το θάρρος να σου πεί ευθέως ότι απλά θέλει να περνάτε καλά, ενώ εσύ αντίθετα δνε του έκρυψες ποτε τα συναισθήματα σου.

Μη με ρωτήσεις τη θεωρώ μεγαλύτερο λάθος! Αν δηλαδή φταίς εσύ που του ανοίχτηκες ή αυτός που δεν ξεκαθάρισε τι πραγματικά θέλει από σενα! Και εγώ αυτή τη στιγμή που γράψω προσπαθώ να βρώ μία απάντηση!

Σίσουρα δεν είναι μεγάλη απαίτηση να σου απαντήσει σε ένα μήνυμα, ούτε να σε πάρει ένα τηλέφωνο, αλλά όπως φαίνεται, είναι μεγάλο πράγμα το να ζητάς να ξεκαθαρίσει τι πραγματικά θέλει από σενα.

Πολύ μεγάλο πράγμα η ειλικρίνεια. Θέλει κότσια και με΄γαλα αρχίδια. Οι γυναίκες τουλάχιστον αν και δεν τα έχουν κυριολεκτικά αρχίδια τα έχουν τουλάχστον μεταφορικά γιατί αυτές ως επί το πλείστον σέβονται τα παντελόνια που φοράνε!

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός λένε μέχρι να βρεθεί ο επόμενος διπρόσωπος στο δρόμο σου και να σου ξανα ξύσει τη πληγή. Λυπάμαι είλικρινά, λυπάμαι γιατί όπως φαίνεται όλοι θέλουν τη μέθοδο γραμματόσημο! Κανείς δεν εκτιμάει τίποτα παρα μόνο τη πάρτι του!!!

Ευχαριστώ τουλάχιστον που αντιμετώπισε το θέμα μου περί hiv με ωριμότητα, είχε αν μη τι άλλο ελάχιστη, όχι όμως τόση για να υποστηρίξει τα 20 χρόνια διαφοράς ηλικίας που είχε από μένα, γιατί αν μη τι άλλο εγω αν και μικρότερος ήμουν είλικρινής!

έχω μάθει πως στον έρωτα δεν υπάρχει διαφορά ηλικίας. Δεν υπάρχει μορφωτικό επίπεδο. Υπάρχει ή μάλλον θα έπρεπε, ειλικρίνεια και σεβασμός. Τα δύο μεγάλα όπλα των ανθρώπων που τους κάνει να διαφέρουν από τα άλλα ζώα.

Πάμε

Πάμε αγάπη μου.

"Για που;"

Μη ρωτάς απλά πιάσε το χέρι μου και ακολούθησε με.

Θα φύγουμε. Μακρυά, θα πάμε κάπου που δεν υπάρχει μίσος, κακία, φόβος.

"Υπάρχει τέτοιο μέρος;"

Ναι μωρό μου, υπάρχει... Είναι ένας κόσμος φτιαγμένος για μας. Εκεί θα σε έχω για πάντα, γιατί εκεί δε θα μου πάθεις κανένα κακό. Θα' μαστε μαζί μακρυά από όλη τη κακία που διακατέχει αυτό το κόσμο.

Θα σε έχω στην αγκαλιά μου για πάντα και θα βυθιζομαι μέσα στον ουρανό των ματιών σου. 

Αυτός ο κόσμος μωρό μου είναι πολύ απρόσωπος και κακός για μας μωρό μου. Θέλω να πιάσεις το χέρι μου σφικτά και να μην το αφήσεις ποτέ. 

" Μα το ποτέ και το πάντα είναι μεγάλες λέξεις." 

Για αυτούς που δεν έχουν μάθεί να αγαπάνε μωρό μου.

Κάθε φορά που σε κοιτάω χαμογελάω και νοιώθω πλήρης, κάθε φορά που σε αγκαλιάζω, συμπληρώνομαι. Δε θέλω να σε χάσω και πάνω από όλα να μου πληγωθείς. Όχι, τώρα που ήρθες και ομόρφηνες τη ζωή μου.

Λένε πως δεν υπάρχουν άγγελοι. Εσύ όμως είσαι η εξαίρεση. Είσαι ο άγγελος που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και της έδωσες νόημα και ουσία. Κάθε φορά που είμαι πιεσμένος, στεναχωρημένος ή νευριασμένος σε κοιτάω μέσα στα καταγάλανα ματάκια σου και εξαφανίζονται όλα δια μαγείας.

Ακόμη και αν ο καιρός είναι συννεφιασμένος ή έχουμε χειμώνα και όλη η πλάση είναι νερκή, εσύ μου φέρνεις την άνοιξη μέσα μου. Ότι κακό και να μου συμβει αύριο, ακόμη και να πεθάνω, δε με νοιάζει γιατί νοιώθω ολόκληρος άνθρωπος, γεμάτος. Δε πίστευα στον έρωτα και την αγάπη, τα θεωρούσα πολύ ξεπερασμένα και κλισέ για μενα. Δε περίμενα ότι θα μου συνεβαινε εμένα αυτό, το να κοιτάω κάποιον στα μάτια και να του λέω ότι τον αγαπώ. 

Πάμε άγγελε μου, το που δεν το ξέρω, ξέρω όμως πως θα μαστε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον. 

Αγάπα με

Λένε πως τα μάτια ειναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Πόσοι άραγε μπορούν να δουν μέσα στα μάτια μας και να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είμαστε; Να καταλάβουν τα συναισθήματα μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας;

Κανείς! Όλα τα σκεπάζει η επιφάνεια! Όλα τα σκεπάζει η εκμετάλλευση. Oι σχέσεις είναι κάτι σαν το Τζόκερ, το κερδίζει ένας υπερτυχερός από τα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετέχουν.

Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Καλούς φίλους, λεφτά, δόξα, αγάπη, λεφτά κτλ. Ο θεός τα μοιράζει όλα. Αυτό που πονάει όμως πιο πολύ είναι η έλλειψη αγάπης, το να έχεις δίπλα σου αυτόν που πραγματικά ποθείς, αγαπάς και θέλεις να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου με αυτόν.

Πολύ ονειρικό θα' λεγαν κάποιοι για αυτή τη κοινωνία. Μα μέσα από τα παραμύθια και τα όνειρα έχουμε μάθει όλοι να ζούμε, να ελπίζουμε και να βάζουμε στόχους! Δε θέλησα ποτέ να γίνω διάσημος, δε θέλησα ποτέ να αποκτήσω αμύθυτα πλούτη, δεν ζήτησα τίποτα από το θεό παρα μόνο τον "ΕΝΑΝ". 

Είμαι μισός άνθρωπος και θα παραμείνω. Λείπει το άλλο μου μισό και έτσι μένω μισός. Η γυναίκα στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου :" H σωνάτα του Σελωνόφωτος " λέει στο νέο που την ακούει να μιλάει :" άσε με έρθω μαζί σου.... ". Πνιγόταν, τη σκότωνε αυτή η μοναξιά που κυρίευς τη ζωή της. 

" Άσε με να έρθω μαζί σου... ", άσε με να σου κρατάω το χέρι, να σε χαϊδεύω, να σε αγαπάω! Πολύ ιδανικό για μία κοινωνία που οι άνθρωποι της έχουν εκπορνεύσει και το τελευταίο στοιχείο αγάπης που υπήρχε μέσα τους. Μία ακατάπαυστη εκπόρνευση που απλά οδηγεί στη μοναξιά, στην αποξένωση, στη δυστυχία. 

Εκπορνεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτόυς και καλύπτουμε την πιο σημαντική μας ανάγκη για αγάπη με ακριβά ρούχα, κινιτά, αυτοκίνιτα, και ότι άλλο χρειαζόμαστε προκειμένου να νοιώσουμε έστω για μία μέρα σημαντικοί και ξεχωριστοί.  Το κενό όμως παραμένει...

Κάποτε κρίναμε ανάλογα με το χαρακτήρα των συνανθρώπων μας, σήμερα τον κρίνουμε από το ψεύτικο φαίνεσθαι που έχει. Όσο πιο σικάτος και ντελικάτος είναι τόσο περισσότερο τον εκτιμούμε, ασχέτως αν μέσα του είναι κενός όπως ένα άδειο κουτί.

Σταματίσαμε σαν ρολόγια που χτυπάνε να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να νοιαζόμαστε για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, είτε αυτός λέγεται φίλος, είτε σύντροφος.