Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, σπίτι-δουλεια, δουλειά-σπίτι, ι ίδια ρουτίνα να είμαι με το ρολόϊ στο χέρι και να παρατηρώ την ώρα να περνάει για να πάρω και τα χάπια μου.
Η ζωή μου έχει γίνει ένα τρένο που κάνει το ίδιο δρομολόγιο καθημερινά.
Δεν αισθάνομαι δυνατός, απλά δείχνω.
Φοράω μία αποκριάτικη μάσκα και προσποιούμε πως γελάω, πως είμαι ευτυχισμένος, πως δε με νοιάζει το αύριο, ενω στην ουσία μόνο αυτό σκέφτομαι και ελπίζω να ναι καλύτερο.
Δε θέλω κανέις να καταλάβει την αδυναμία μου, την θλίψη μου και τη μοναξιά μου γιατί πολλοί θα πατησήσουν πάνω σε όλα αυτα.
Άραγε ποιός θα με αγαπήσει για αυτό που πραγματικά είμαι και όχι για αυτό που θα ήθελε να ήμουν; Θα με αγαπήσει και παρα του ότι είμαι οροθετικός;
Δε μπορεί να απαντήσει κανείς. Πολλές φορες στη ζωή μας γίνονται πράγματα που δε τα επιλέγουμε εμείς αλλά τα πληρώνουμε για μία ζωή.
Μακάρι να ήμουν πιο δυνατός... Κοιτάω τον ουρανό και θέλω να τον αγγίξω, να ακουμπήσω τα σύννεφα, να μου ζεστάνει τη καρδια ο ήλιος και να δίωξει μακρυά όλες τις σκιές που με πονούν.
Δε ξέρω αν αυτό που θέλω ονομάζεται λύτρωση ή όνειρο, πάντως το μόνο που θέλω είναι να νοιώσω γεμάτος.
Με φοβίζει η μοναξιά, με κάνει να αισθάνομαι νεκρός. Κάθε βράδυ πέρνω το μαξιλάρι μου αγκαλιά και το σφίγκω με όλη μου τη δύναμη. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην άλλη άκρη του κρεβατιού, το ξέρω καλά και δε πλησιάζω καν.
Μετάνοιωσα που πήρα διπλό κρεβάτι, μοιάζει τόσο άδειο.
Γιατί να μαι μόνος; που κάνω λάθος;
Ίσως τα όνειρα κοστίζουν πολύ ακριβά και εγώ προφανώς πληρώνω το τίμημα να ονειρεύομαι.
Γιατί οι gay σχέσεις να ναι τόσο δύσκολές; γιατί οι άθρωποι να ναι τόσο απόμακροι;
Φταίει o hiv για την θλίψη μου; όχι απλά ζώ με αυτό. Μάλλον προσπαθώ να ζήσω. Φταίει που δένομαι εύκολα; ή που επενδύω στην αγάπη;
Παλιότερα που έβγαινα σε gay μαγαζιά παρατηρούσα τους ανθρώπους να γελάνε, να είναι στο "κόσμο" τους και όλα για αυτούς να είναι ένα καλό σεξ.
Πόσοι όμως αισθάνονται όπως έγω και δε το δείχνουν;
Κρυβόμαστε πίσω απο την αποκριάτικη μάσκα μας, χαμογελάμε για να δείχνουμε δυνατοί αλλά πόσοι στην πραγματικότητα είναι δυνατοί;
Το ότι πληγώθηκα μία, δύο, τρείς... φορές στη ζωή μου δε σημαίνει πως θα γίνω και απάνθρωπος.
Μία αγκαλιά ζεστή αναζητώ θεέ μου, κάτι απλό και αληθινό.
Αληθινό! Μεγάλη λέξη!
Ας είχα για λίγο στη ζωή μου αληθινή αγάπη και ας πέθαινα μετά. Θα ένοιωθα τόσο πλήρης που δε θα με ένοιαζε τίποτα άλλο.
Έχεις δει τη ταινία "Στη πόλη των αγγέλων"; Δές την και θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Φίλε, διάβασα πολύ προσεκτικά τα όσα γράφεις και θέλω με το μήνυμά μου αυτό να σου πω πως δεν είσαι μόνος! Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα βιώνω κι εγώ εδώ και λίγο καιρό. Ξαφνικά ένιωσα όλη μου τη ζωή να αδειάζει, όπως άδειασε και το διπλό μου κρεβάτι. Είμαι τυχερός γιατί έχω κοντά μου φίλους που συνεχίζουν να με αγαπούν και να με αποδέχονται,αλλά αυτή η απέραντη ερωτική μοναξιά είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί, όμως θέλω να είμαι αισιόδοξος. Στην πορεία μας έρχονται πολλές δοκιμασίες, αυτή εδώ είναι πολύ σκληρή, ας την αντιμετωπίσουμε με θάρρος και αγάπη για την ίδια τη ζωή. Μαθαίνω να αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου, να του προσφέρω μικρές χαρές, να μοιράζομαι πολύτιμες στιγμές με τους φίλους μου, να κοιτάζω γύρω μου με περισσότερη κατανόηση και ανθρωπιά. Έχω υπομονή και πίστη στο αύριο. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σωστά ενημερωμένοι, που στέκονται ορθοί μπροστά στα συναισθήματα και μακριά από τις προκαταλήψεις... Υπάρχουν άνθρωποι που θα κοιτάξουν τι υπάρχει στην καρδιά και όχι στο αίμα μας....Πού είναι θα μου πεις! Γύρω μας!
Έχω αποφασίσει να μην το βάλω κάτω! Κοιτάζω μπροστά και χαμογελάω. Δεν τέλειωσε τίποτα...Είμαστε πάρα πολλοί και μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον. Ας σταθούμε ο ένας στον άλλο κι ας προχωρήσουμε...Η αγάπη και η συντροφικότητα δε μολύνονται από κανένα ιό...
Δημοσίευση σχολίου