Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

ΤΕΛΟΣ

Για τους άνδρες όπως φαίνεται μόνο το σεξ υπερτερεί. Αμφιβάλλω πλέον αν υπάρχει μέσα τους ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς.
Σήμερα πνίγομαι όπως ποτέ άλλοτε, σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος στα βάσανα μου.
Δε μπορώ να αναπνεύσω... Τρέμω εδώ και δύο ημέρες, δε μπορώ πλέον να ηρεμήσω. 
Θα πιώ όλα μου τα χάπια μονοκοπανιά. Πονάω πολύ και κανείς δε μπορεί να καταλάβει. 
Σκέφτομαι και λειτουργώ με το συναίσθημα πολλές φορές. Για μένα πλέον το σεξ έχει περάσει σε τελευταία μοίρα.
Ποιός όμως μπορεί να το καταλάβει και να το δεχτεί απο τη στιγμή που όλοι σχεδόν σκέφτονται με το κάτω κεφάλι;
Και σιγά το κεφάλι, κουράστικα και θέλω να δώσω ένα τέλος, κουράστικα απο το ψέμμα και την υποκρισία, απο το δήθεν.
Ναι, θα το δώσω το τέλος μου γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι για μενα. Δεν αντέχω αυτή την οφθαλμαπάτη που θέλει να λέγεται ζωη!
Αρνούμαι να προσπαθώ για κάτι ψεύτικο. Αρνούμαι να αγωνίζομαι για ψεύτικα ιδεώση όπως είναι η αγάπη.
Κάνεις δε θα μπορέσει να καταλάβει γιατί είναι έτσι σκοτείνη η ψυχή μου. Σκοτεινή από μία σκιά που μου επέβαλλαν άλλοι, μία σκοτεινιά που δε μπορώ να διώξω γιατί κάθε φορά που προσπαθώ έρχεται πίσω σαν τυφώνας.
Ψεύτικες αγάπες, ψεύτικα φιλιά, ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικες φιλίες, ψεύτικα λόγια...
ΥΠΑΡΧΕΙ ΆΡΑΓΕ ΚΑΤΙ ΑΛΗΘΙΝΟ;
Πάντα ονειρευόμουν μία αληθινή ζωή. Πάντα ήθελα αγάπη, κανείς δε με έχει αγαπήσει και την αναζητούσα...
Τώρα απλά βλέπω τα όνειρα μου τα καταστρέφονται το ένα πίσω από το άλλο. 
Όνειρα που μεγάλωσα πιστεύοντας σε αυτά και τώρα το μόνο που βλέπω είναι συντρίμια.
Προσπαθούσα να γίνω λίγο δυνατός, να γελάω, να είμαι ευχάριστος αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να φοράω μία μάσκα και να πέρνουν οι άλλοι ότι είχαν ανάγκη.
Βαρέθηκα και κουράστηκα. Πνίγομαι καθημερίνα, σήμερα όμως έχει γίνει αβάσταχτο.
Θα απαλαγώ πλέον από όλα αυτά...
Πολλοί θα με πούν δειλό και αδύναμο, δεν υπήρξα όμως ποτέ. Απλά κουράστικα να προσπαθώ να βρώ κάτι που δεν υπάρχει.
Δε μπορώ άλλο να κρατάω τα δάκρυα μου, δε μπορώ άλλο να προσποιούμαι πως ζώ γιατί δε ζώ απλά επιβιώνω.
Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους, ουσία πλέον δεν υπάρχει μόνο μία επιφάνεια που καλύπτεται πρόχειρα.

3 σχόλια:

If...ιγένεια είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Magnificus είπε...

Δε θα μπορούσα ποτέ να βάλω τέλος στη ζωή μου, δεν έχω αυτή τη δύναμη για να μπορέσω να κάνω κάτι τέτοιο.
Ευχαριστώ που μέσα απο την ανωνυμία και μέσα από ένα απλό blog βρέθηκε κάποια που απλά είναι ανθρωπος και νοιώθει.
Πάντα έψαχνα τη συντροφικότητα και το συναίσθημα, πάντα ακολουθούσα ότι λαχταρούσε η καρδιά μου...
Το μόνο όμως που σκέφτομαι πλεόν στη ζωή που έχω είναι πως δε θα μπορέσω να βρώ αυτό που πάντα έψαχνα.
Ποιός άλλωστε θα δεχτεί έναν οροθετικό? ποιός θα έχει τη δύναμη και το κουράγιο να δεχτεί εμένα όπως είμαι?
Πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή δε τα επιλέγουμε, απλά μας συμβαίνουν και μας στιγματίζουν για πάντα.
Το χειρότερο είναι να είσαι ειλικρινής με τους ανθρώπους και αντι να το εκτιμούν να σε πετάνε σαν μισοσκισμένο χαρτί.
Αναρωτιέμαι που είναι ο σεβασμός και η ειλικρίνια.
Αυτό με πληγώνει και με καταστρέφει μέρα με τη μέρα.

If...ιγένεια είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.