Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Sweet dreams, sweet life, sweet hug...



΄Οταν έμαθα γαι τον hiv βίωνα την απόλυτη μοναξιά, μετά από ότι μου είχε συμβεί, σκεφτόμουν πως θα ήθελα να πέθαινα και να γινόμουν άγγελος!
Μέσα σε ένα δωμάτιο, μόνος μου, χωρις φίλους και οικογένεια δίπλα μου, ήθελα να άνοιγα το παράθυρο και να άρχιζα να πέταγα!

Δεν είχα πει τίποτα στην οικογένεια μου γιατί δε μπορούσαν να με βοηθήσουν. Ήταν κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου και αν το μάθαιναν ή μάθουν θα πέθανουν.
Όσο καιρό ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι έτυχε και  είδα δύο φορές στη τηλεόραση τη ταινία sweet November. 

Άλλαξα μέσα μου αμέσως και είχα πάρει δύναμη, αποφάσισα πως ήθελα να ζήσω, μπορούσα να το κάνω γιατί είχα όνειρα!

Το όνειρο της αγάπης με κράτησε ζωντανό. Όνειρο που προσπαθώ οσο μπορώ να το κάνω αληθινό και μετά ας πεθάνω!
Όταν έμαθα για την οροθετικότητα μου λύγισα, κόντευα να πεθάνω απο κατάθλιψη αλλά τελικά με τη βοήθεια κάποιων καλών ανθρώπων είμαι ακόμη εδώ.

Δε θέλω ποτέ κανείς να με λυπηθεί, να είναι δίπλα μου μόνο και μόνο επιδή λέει μέσα του ¨ α! το καήμενο το παιδί... ". Πλέον ζώ, ζώ το τώρα, τη στιγμή και το δευτερόλεπτο.
Προσπαθώ να γίνομαι όσο το δυνατό καλύτερος άνθρωπος. 

Το μόνο που αναζητώ είναι μία πραγματική αγκαλιά που απλά θα με γεμίζει. Μία αγκαλιά ενός άνδρα που θα νοιώθω ότι με αγαπάει πραγματικά! Όταν το βιώσω αυτό δε θα με πειράξει να φύγω από αυτό το κόσμο μέσα στην αγκαλιά αυτού του άνδρα.
Έχω ορκιστεί στον εαυτό μου, ότι δε θα με σκοτώσει ο hiv μέσα σε ένα νοσοκομείο με πολλά σωλινάκια και μηχανήματα που με βοηθούν να παραμείνω στη ζωή.

Δε ξέρω που υπάρχει αληθινή αγάπη, αλλά ψάχνω επίμονα να τη βρώ και δε θα σταματήσω μέχρι να ανακαλύψω το άλλο μου μισό.
Η κολλητή μου για παράδειγμα ξέρει να αγαπάει και μου το δείχνει καθημερινά με το τρόπο που σκέφτεται και μιλάει για τον άνθρωπο της ζωής της.

Μπορεί να βρώ την πραγματική αγάπη μέτα από πολλά χρόνια, ίσως και σε λίγους μήνες, το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως δε θα αφήσω τίποτα και κανέναν να με αποθαρρύνει.
Η ζωή κατάλαβα πως είναι πολύ μικρή, δε θα τη χαραμίσω άλλο...

Μέσα από ότι μου συναίνει στο Λονδίνο συνειδητοποίησα ότι μία αληθινή αγκαλιά αξίζει τα πάντα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: