Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Mία πραγματική ιστορία


Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ενα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. 
  
Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες 
άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά 
 ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για  λίγα 
 δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του. 
  
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα 
στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της. 
6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε 
να περπατά. 
10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, 
καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και 
το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση 
είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν. 
  
45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε 
συνολικά 32 δολλάρια. 
  
1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν 
χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης. 
  
Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς 
του κόσμου. Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 
3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελ είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα 
θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια. 
  
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό 
στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, 
το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο 
περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να 
την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά ´ 
πλαίσια; 
  
Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι: 
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους 
μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα 
από τα ομορφότερα μουσικά όργανα .... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε.
  

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το είχα διαβάσει κι εγώ αυτό κι είχα προβληματιστεί. Πέρα απ' την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες που μελετούσε το πείραμα, νομίζω ότι έχει να κάνει και με τη στάση όλων μας απέναντί στην τέχνη (την άλλοτε υποτιμημένη κι άλλοτε υπερτιμημένη), αλλά και με το πως αυτή η τέχνη πλασάρεται μέσω της διαφήμισης και των διαφόρων στρατηγικών μάρκετινγκ. Τα ξέρεις μάλλον καλύτερα από μένα όλα αυτά. Καλησπέρα.

Magnificus είπε...

Μπα, τίποτα δε ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι πως οι άνθρωποι βασίζονται σε ένα ψεύτικο "είναι ". Βλέπεις αν δεν είναι ο άλλος επώνυμος ή δε ξέρω και εγώ τι, τον προσπερνάνε, τον αγνοούν. όταν όμως γίνει κάποιος ή κάποια τον κυνηγάνε από πίσω, για ένα κοιταγμα, ένα άγκιγμα, ένα αυτόγραφο!
Αγνοούμε την ουσία των πραγμάτων!

ZwZw είπε...

Απίστευτο!!! ανατρίχιασα! χώρια που αισθάνθηκα ένα ζώο και μισό!!!

healingforallbeings είπε...

Καλησπέρα!
Ψάχνοντας τι σημαίνει έρωτας στο google (!!!!!) έπεσα στην σελίδα σου! Σου εύχομαι δύναμη! Θέλει θάρρος να γνωρίσεις ποιός και τι είσαι. Εσύ το μαθαίνεις "με εντατικά μαθήματα"! Σε ευχαριστώ για την "νέα οπτική". Σε ευχαριστώ που με άφησες να "μπώ στα παπούτσια σου"... με πήγες μια βόλτα στα άστρα. Σε αγαπώ πολύ και ας μην σε ξέρω. Αγαπώ το θάρρος σου, την αγάπη σου για όλους ¨εμάς¨ για τη τσαντίλα σου! Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις αλήθειες και τις φρίκες σου και τις χαρές σου. Να ξέρεις ότι ήδη είσαι άγγελος. Μην περιμένεις να βγάλεις φτερά... τα έβαλες σε όλους εμάς... γι'αυτό δεν τα αισθάνεσαι! Είσαι υπέροχος! Σε αγαπώ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!