Όνειρα

Στη ζωή ίσως δεν προκαλούν μελαγχολία οι κακές στιγμές, αλλά οι καλές. Ότι άσχημο έχουμε περάσει το προσπερνάμε και το αφήνουμε μετά από λίγο καιρό. Τα καλά όμως μένουν με αποτέλεσμα να τα νοσταλγούμε συχνά και να μελαγχολούμε...

Δεν ξέρω αν υπήρχαν πολλές καλές στιγμές στη ζωή μου. Ονειρεύομαι όμως και ταξιδεύω. Πηγαίνω κάπου που δε φοβάμαι και δε σκέφτομαι τίποτα... Ζώ όπως θέλω εγώ, με τα δικά μου πρέπει και τα δικά μου θέλω. Στο κόσμο μου δεν υπάρχει κακία και μίσος γιατί μπαίνουν μόνο όσοι θέλω εγώ.

Δε ξέρω αν αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να μπορέσω να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή κατάματα την πραγματικότητα, το μόνο που μου έχει μείνει πάντως είναι τα όνειρα.

Όνειρα που ξέρω ότι ποτέ δε θα μπορέσουν να γίνουν αληθινά.

Βγήκα έξω χτες και παρατηρούσα τους ανθρώπους, πήγα σε ενα gay στέκι. Υπήρχαν πολλά ζευγαράκια, για να' μαι ειλικρινής ζήλεψα. Μου θύμισαν για πολλοστή φορά το κενό που νοιώθω.

Παλεύω μέσα μου για να κρατήσω τα δάκρυα μου και να μην αρχίσουν να τρέχουν σαν ποτάμι. Οι μέρες περνάνε, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια και εγώ είμαι εδώ ακόμη. Μόνος! Κανένα χάδι, καμία αγκαλιά, κανείς... Απλά μόνος. Εγώ και ένα άψυχο pc που απλά με βοηθάει να γράψω αυτά που νοιώθω.

Ώρες ώρες μου έρχεται να κατεβάσω μονοκοπανιά όλο το κουτί με τα χάπια που μου έχουν δώσει για τον hiv. Πνίγομαι και κανείς δε μπορεί να καταλάβει πως είναι αυτό το συναίσθημα.

Θέλω να αναπνεύσω αλλά δε μπορώ. Μακάρι να μπορούσα να απαλλαγώ από αυτό το συναίσθημα. 

Μακάρι να σκεφτόμουν αλλιώς και όχι με τη καρδιά.