IMAGINE

Κοιτάζω τους ανθρώπους όταν είμαι έξω και αναρωτιέμαι πόσοι άραγε νοι'ωθουν σαν και εμένα;

Σήμερα είχα ρεπό, καθάρισα το σπίτι, ψώνισα και αφού τελείωσαν όλα αυτά κάθομαι ξανά μόνος στο σπίτι με παρέα έναν υπολογιστή.

Ίσως είναι ο μόνος που δε θα με προδώσει, δε θα με πονέσει και αν μη τι άλλο θα μου προσφέρει κάτι χρήσιμο.

Μπήκα ύστερα από πολύ καιρό μέσα σε ένα gay κανάλι να ρίξω μία ματιά αν υπάρχει έστω ένας λογικός άνθρωπος. Αν υπάρχει κάποιος που εκτός από το σεξ σκέφτεται και κάτι παραπάνο.

Για μία ακόμη φορά έκανα λάθος. Τους κοίταζα να μιλάνε δημοσίως στο main window περι σέξ σαν να είναι το μόνο πράγμα που τους απασχολεί.

Απορώ και με εμένα που χρησιμοποίησα το σαν.

Όπως φαίνεται είναι το μόνο που τους απασχολεί.

Σε τι να πιστέψω δε ξέρω.

Πίστευα στα όνειρα μου και προσπαθούσα να τα κάνω αληθινά.

Πώς όμως θα γίνουν τα όνειρα αληθινά αν δεν υπάρχει αλήθεια στο κόσμο;

Σε κάθε άνθρωπο που έχω γνωρίσει όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό λέω πάντα ότι είμαι φορέας, για να του δώσω την επιλογή.

Νομίζεις το έχει εκτιμήσει κανείς; Aντιθέτως με προσβάλλουν και φεύγουν.

Δεν το επέλεξα ούτε εγώ και δε θέλω να κάνω κακό σε κανέναν άνθρωπο.

Μόνο αλήθεια ζητάω και κατανόηση.

Μα πώς να έχεις αλήθεια όταν ο άνθρωπος που σε απέρριψε εξαιτίας μίας ασθένειας που έχεις, τον βλέπεις τελείως τυχαία μετά απ'ο λίγο καιρό στην ίδια μονάδα λοιμόξεων να περιμένι τη γιατρό που έχουμε να του γράψει τα χάπια;

Αυτή είναι η αλήθεια των ανθρώπων όπως φαίνεται.

Νοιώθω απαίσια με εμένα...

Γιατί απλά από μικρό παιδί έκανα όνειρα που κανένα δεν υλοποιήθηκε.

Η ζωή μου έχει γίνει ένα τραγούδι, άρχισε κάποτε αλλά σταμάτησε...

Ο δίσκος έχει μόνο ένα κομμάτι...

Πλέον περιφέρομαι σαν ζωτανός νεκρός μέσα στο πλήθος.

Παρατηρώ απλά χωρίς να εισπράττω τίποτα...

Πόσο πολυ λαχταράω να αρχίσω να γελάω, να μη σκέφτομαι απαισιόδοξα και άσχημα, αλλά να σκέφτομαι πως θα κάνω τη ζωή τη δική μου και του συντρόφου μου καλύτερη.

Από τον hiv δεν πεθαίνει κανείς πλέον. Μακάρι να πέθαινα μία και έξω στο νοσοκομείο όταν ήμουν και μου το ανακοίνωσαν οι γιατροί.

Τώρα πίστεψε με πεθαίνω αργά και βασανιστικά.

Ο ψυχικός θάνατος είναι ότι χειρότερο και πονάει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε σωματικό πόνο.

Δεν ελπίζω πια...

Δεν ονειρεύομαι....

Δεν αισθάνομαι...

Δε γελάω...

Είμαι πλέον νεκρός και ας περπατάω...

Μακάρι να γενιόμουν ως ένα λουλούδι, θα έκανα κάποιον ή κάποια ευτισμένο-η.