Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστ εκάποιον; η εξωτερική εμφάνιση; o ψυχισμός του; τι από όλα; υπάρχει άραγε αληθινή αγάπη σε ένα gay ζευγάρι; 

Ποτέ δεν έψαχνα τον τέλειο άνδρα γιατί ξέρω καλά πως δεν υπάρχει, πάντα έψαχνα κάτι υπαρκτό και ανθρώπινο.

Κάτι που απλά δε θα φοβάται να μου πεί : "σε αγαπώ". Κάτι ανθρώπινο, κάτι αληθινό.

Αλλά τι λέω; πότε υπήρξε σε αυτό το κόσμο είλικρίνια και αγάπη για να υπάρξει τώρα;

Κοιτάζω από το παραθυρό μου το γαλανό ουρανό και ευχόμουν να μουν εκεί πάνω... Να πέταγα σε όλα το κόσμο και να χάϊδευα τα πρόσωπα των ανθρώπων...

Με ένα άγγιγμα μου να ξεχνάνε ότι τους έχει πληγώσει και να αρχίζουν μία νέα ζωή γεμάτη είλικρίνια και αγάπη.

Λένε πως ο θεός ότα εμείς οι άνθρωποι κάνουμε όνειρα και σχέδια εκείνος γελάει από ψυλά. Δε δέχομαι αυτή τη θεωρία τώρα πια... Δε δέχομαι πως δε θέλει να μαστε ευτυχισμένοι, το αντίθετο μάλιστα.

Δε φοβάμαι πλέον το θάνατο γιατί ίσως όταν πεθάνω αρχίσω να ζώ...

Κρατάω τα δάκρυα μου με το ζόρι, καθημερινά φοράω τη μάσκα του χαρούμενου και κρύβω το πόνο μου για να μην με λυπηθεί κανείς.

Σάμπως μπορεί και κανείς να καταλάβει πως πραγματικά νοιώθω;

Η ζωή έχει πλέον γίνει ένα rink , η δυστυχία σου, η ευτυχία μου και ο θάνατος σου η ζωή μου.

Αν δε παίξεις το παιχίδι με τη θέληση σου κάποιος θα σε πετάξει μέσα σε αυτό το rink για να κερδίσουν το στοίχημα...

Εκεί η σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι.

Πώς είναι άραγε η ευτυχία; πώς είναι άραγε να σε αγαπάνε; μπορεί να μου απαντήσει κανείς; μπορεί κάποιος να δώσει συναίσθημα και όχι μόνο μισή ώρα σεξ;

Πόσο λαχταράω να κοιμάμαι με κάποιον και να μη θέλει μόνο το κορμί μου αλλά και τη ψυχή μου... Να ξυπνάω και να τον βλέπω πως κοιμάται δίπλα μου, να αισθάνομαι τη ζεστασιά του κορμιού του... να ακούω τη καρδιά του να χτυπάει όταν κοιμόμαστε αγκαλιά. 

Όνειρα... όνειρα που ίσως ποτέ δε γίνουν αληθινά, απλά θα πλανιέμαι μέσα σε μία αυταπάτη.