Λένε πως τα μάτια ειναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Πόσοι άραγε μπορούν να δουν μέσα στα μάτια μας και να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είμαστε; Να καταλάβουν τα συναισθήματα μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας;Κανείς! Όλα τα σκεπάζει η επιφάνεια! Όλα τα σκεπάζει η εκμετάλλευση. Oι σχέσεις είναι κάτι σαν το Τζόκερ, το κερδίζει ένας υπερτυχερός από τα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετέχουν.
Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Καλούς φίλους, λεφτά, δόξα, αγάπη, λεφτά κτλ. Ο θεός τα μοιράζει όλα. Αυτό που πονάει όμως πιο πολύ είναι η έλλειψη αγάπης, το να έχεις δίπλα σου αυτόν που πραγματικά ποθείς, αγαπάς και θέλεις να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου με αυτόν.
Πολύ ονειρικό θα' λεγαν κάποιοι για αυτή τη κοινωνία. Μα μέσα από τα παραμύθια και τα όνειρα έχουμε μάθει όλοι να ζούμε, να ελπίζουμε και να βάζουμε στόχους! Δε θέλησα ποτέ να γίνω διάσημος, δε θέλησα ποτέ να αποκτήσω αμύθυτα πλούτη, δεν ζήτησα τίποτα από το θεό παρα μόνο τον "ΕΝΑΝ".
Είμαι μισός άνθρωπος και θα παραμείνω. Λείπει το άλλο μου μισό και έτσι μένω μισός. Η γυναίκα στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου :" H σωνάτα του Σελωνόφωτος " λέει στο νέο που την ακούει να μιλάει :" άσε με έρθω μαζί σου.... ". Πνιγόταν, τη σκότωνε αυτή η μοναξιά που κυρίευς τη ζωή της.
" Άσε με να έρθω μαζί σου... ", άσε με να σου κρατάω το χέρι, να σε χαϊδεύω, να σε αγαπάω! Πολύ ιδανικό για μία κοινωνία που οι άνθρωποι της έχουν εκπορνεύσει και το τελευταίο στοιχείο αγάπης που υπήρχε μέσα τους. Μία ακατάπαυστη εκπόρνευση που απλά οδηγεί στη μοναξιά, στην αποξένωση, στη δυστυχία.
Εκπορνεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτόυς και καλύπτουμε την πιο σημαντική μας ανάγκη για αγάπη με ακριβά ρούχα, κινιτά, αυτοκίνιτα, και ότι άλλο χρειαζόμαστε προκειμένου να νοιώσουμε έστω για μία μέρα σημαντικοί και ξεχωριστοί. Το κενό όμως παραμένει...
Κάποτε κρίναμε ανάλογα με το χαρακτήρα των συνανθρώπων μας, σήμερα τον κρίνουμε από το ψεύτικο φαίνεσθαι που έχει. Όσο πιο σικάτος και ντελικάτος είναι τόσο περισσότερο τον εκτιμούμε, ασχέτως αν μέσα του είναι κενός όπως ένα άδειο κουτί.
Σταματίσαμε σαν ρολόγια που χτυπάνε να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να νοιαζόμαστε για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, είτε αυτός λέγεται φίλος, είτε σύντροφος.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
γραφεις πολυ ομορφα..θα σε επισκεπτομαι συχνα:)
Σε καταλαβαινω απολυτα.Ποσες φορες δεν εχω αισθανθει μονη μου ακομα και οταν ειμαι με αλλους μαζι επειδη νιωθω οτι κανεις δεν με καταλαβαινει? Ποσες φορες νοιωθω τοσο αδεια τοσο κενη επειδη δεν εχω βρει αυτο που ψαχνω, την πραγματικη αγαπη και αγοραζω καινουργια πραγματα για να ειμαι καλυτερα αλλα η χαρα διαρκει ελαχιστα?
Ο πραγματικος ερωτας ειναι τοσο δυσκολο να βρεθει!Και οσο δεν συμβαινει αυτο αισθανεσαι τοσο κενη και μονη! Οταν εισαι με αλλους ειναι καλα, μιλας, γελας και γενικα νιωθεις καλυτερα αλλα οταν κλεινει η πορτα σου βγαινει ολη η στεναχωρια που εκρυβες τοση ωρα.Η εσωτερικη μοναξια ειναι το χειροτερο γιατι σε τρωει συνεχεια και δεν σε αφηνει να νιωσεις την ευτυχια.Αλλα αν εβρισκες ή αν ειχες αυτον που πραγματικα ηθελες το ετερον σου ημιση ποσο διαφορετικα θα ηταν τα πραγματα! Θα υπηρχε πια η ευτυχια στην ζωη σου και θα γεμιζε φως και χρωμα! Ειναι το αλατοπιπερο της ζωης γιατι και στο πιο ανωστο δινει γευση!
Δημοσίευση σχολίου