Μάσκες

Ήρθαν και οι απόκριες. Ναί, πρέπει να βγούμε όλοι στους δρόμους και να το γιορτάσουμε, να χορέψουμε, να ουρλιάξουμε, να ξεφαντώσουμε. Είναι η μεγαλήτερη γιορτή του έτους και πρέπει να όλοι μας να δώσουμε το καλύτερο μας εαυτό.

Είναι η μεγαλύτερη γιορτή του έτους γιατί επίσημα μπορούμε όλοι να βάλουμε τις μάσκες μας. Το υπόλοιπον έτος τις φοράμε ανεπίσημα, τώρα όμως δεν υπάρχει κανένας φόβος να σας κακολογήσει κάποιος για τη διπροσωπία σας. Βάλτε τις μάσκες σας και κάντε ότι κάνατε ανέκαθεν, χωρίς φόβο, χωρίς τύψεις, κοροϊδέψτε όσους θέλετε άφοβα, άλλωστε τόσο καιρό που το κάνατε σας κακολόγησε ποτέ κανείς; Γιατί λοιπόν να το κάνουν τώρα που έχετε και έναν παραπάνο λόγο;

Οι μάσκες δεν πέφτουν ποτέ όπως φαίνεται, για αυτό και γιορτάζουμε τις απόκριες κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα και κάθε μήνα! Οι άνθρωποι δε δείχνουν αυτό που είναι αλλά αυτό που θα ήθελαν να είναι. 

Τα άρματα όμως που παρελαύνουν τις απόκριες είναι φτιαγμένα από χαρτί και γκρεμίζονται σχετικά εύκολα, έτσι εύκολα που κάποιος μπορεί να παίξει με τη καρδιά σου, τα συναισθήματα σου, τη ζωή σου και τα ονειρά σου και να τα γκρεμίσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Αν ρωτήσεις έναν χορευτή που έχει πέσει πάνω από ένα τέτοιο άρμα και έχει χτυπήσει "αν θα ξανα ανέβαινε"... θα σε κοιτούσε στα μάτια με μία μικρή δυσπιστία σαν να μην είναι σίγουρος για το τι θα έκανε. 'Ισως ξανα ανέβαινε, ίσως όμως όχι.

Έτσι είναι τελικά και η εμπιστοσύνη, ένα αποκριάτικο φιάσκο, ένα χάρτινο άρμα που πας να βασιστείς πάνω του και εκείνο σε ρίχνει. Από τους παρευρισκομένους όμως στη παρέλαση το μεγαλύτερο ποσοστό θα αρχίσει να γελάει, λίγοι θα σου δώσουν το χέρι για να μπορέσεις να ξανα σηκωθείς.

Να ξανα σηκωθείς μέσα από συντρίμια... Αν πάλι δε σου δώσει κανείς το χέρι και δε μπορείς να σηκωθείς από μόνος σου τότε θα σε πατήσουν οι άλλοι που παρελάυνουν ή το επόμενο άρμα που ακολουθεί. Και από κει που ήσουν ο πρωταγωνιστής, γίνεσαι ξαφνικά ο παρατηρητής, βλέπεις τα πάντα να περνάνε γύρω σου και εσύ κάτω στο δρόμο με τα τραυματά σου.

Ακούς φωνές γύρω σου, γέλια και ουρλιαχτά και ένα δάκρυ από αγανάκτηση τρέχει από τα μάτια σου και αναρωτιέσαι :" μα ούτε ένας να μη με βοηθήσει;". Αυτή είναι η πραγματική ζωή, αποκριάτικη, ψεύτικη, χάρτινη, φτιαγμένη από χαρτοπολτό.