Γεννιόμαστε, κάνουμε όνειρα, φανταζόμαστε, ελπίζουμε... Πόσοι άραγε μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα μας αληθινά; Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν και να ανατρέψουν τα πάντα στις ζωές μας; να φέρει τα πάνω κάτω;Από μικρός κοιμόμουν και ξύπναγα με το μαξιλάρι μου αγκαλιά, ελπίζοντας πως κάποια μέρα τη θέση του μαξιλαριού μου θα την πάρει ένας άνδρας, που θα με αγκαλιάζει εκείνος, θα με χαϊδεύει, θα με αγκίζει και θα με σκεπάζει τα κρύα βράδια όταν ξεσκεπάζομαι!
Πόσα πράγματα όμως έχουν συμβεί από τότε... Γνώρισα κάποιον, κόλλησα hiv, και σήμερα είμαι ολομόναχος πίσω από έναν άψυχο υπολογιστή να μου κρατά συντροφιά και να με βοηθάει να εκφράζω τις σκέψεις μου. Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι να πάω στην άλλη άκρη του κρεβατιού γιατί είναι παγωμένη και μοναχική. Μου θυμίζει κάθε φορά τη μοναξιά μου.
Μόνος μου ήρθα στη ζωή και όπως φαίνεται μόνος μου θα φύγω! Αυτό που θα' θελα είναι να μπορούσα πρώτα να ζήσω την αγάπη, να αισθανθώ ολοκληρωμένος και μετά ας πέθαινα. Για' μενα ο έρωτας, μου δίνει ζωή, ενέργεια, ελπίδα, συνεχίζω να κάνω όνειρα, να μην φοβάμαι.
Κάποτε στη ζωή μου υπήρχαν όλα τα χρώματα, σήμερα έχει κυριαρχήσει το μαύρο. Φοβάμαι και σταμάτησα να ονειρεύομαι. Η γιατρός μου, μου έχει τονίσει πολλές φορές πως δεν πρόκειται να πεθάνω από τον ιό hiv. Μέσα μου το ξέρω πολύ καλά, δεν θα πεθάνω από αυτό, θα πεθάνω από τη μοναξιά μου όμως! Μία μοναξιά αβάσταχτη που με σκεπάζει σαν ένα γερό στρώμα πάγου.
Η ειλικρίνεια δεν εκτιμάται, αντιθέτως οι άνθρωποι την πατάνε. Όταν γνωρίζω κάποιον του εξομολογούμε την πάθηση μου, του δίνω την επιλογή να είναι δίπλα μου και να ξέρει ότι πάσχω από κάτι που δεν είναι επικίνδυνο για κανέναν από τι στιγμή που πέρνουμε προφυλάξεις και αφού λαμβάνω την αγωγή μου.
Έχω βαρεθεί να ακούω ότι δεν μπορούν να' ναι δίπλα μου εξαιτίας του ιού, έχω βαρεθεί να ακούω πως δεν μπορούν να το δεχτούν οι άνθρωποι. Δεν είναι κάτι άγνωστο για να φοβούνται πια! Στη τελική δεν το επέλεξα, κανείς δεν το επέλεξε, κανείς δεν το ήθελε!
Δε ξέρω τι θα ταν προτιμότερο, ίσως αν δε το λεγα σε κανέναν να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Κουράστηκα, με φθείρει καθημερινά. Δεν είναι ο hiv που με σκοτώνει, αλλά η συμπεριφορά των ανθρώπων. Δε θέλω κανείς να με λυπηθεί, δε θέλω κανένας να ναι δίπλα μου μόνο και μόνο από οίκτο. Αγάπη θέλω μόνο.
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Μακάρι πραγματικά να ζούσαμε σε μια ιδανική κοινωνία. Ο ιος hiv να μην αποτελούσε εμπόδιο. Δυστυχώς δεν υπάρχει η ενημέρωση που θα έπρεπε στον κόσμο. Δεν ξέρω τι άλλο να πω... Η μοναξιά με φοβίζει και εμένα αλλά δεν είναι εύκολη αυτή η απόφαση.
o hiv φίλε μου είναι στη ζωή μας από το 1984, είναι απαράδεκτο να μην γνωρίζουμε από τι προφυλασσόμαστε όταν χρησιμοποιούμε το προφυλακτικό.
Είναι τρομερά άσχημο να απορρίπτουμε ανθρώπους επειδή είναι οροθετικοί. Πρίν κολλήσω είχα απομακρυνθεί από ένα φίλο μου που μου είπε πως είναι οροθετικός, τον άφησα στη χειρότερη φάση της ζωής του και σήμερα που το'χω λουστεί νοιώθω ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου.
Δε χρειάζεται να σε ενημερώσει η κοινωνία, το σχολείο, η μαμά ή ο μπαμπάς, μόνος σου οφείλεις να ψάξεις και να διαβάσεις, να συμβουλευτείς γιατρούς, να μιλήσεις και πάνω από όλα να εξεταστείς.
Αν δεν σου χτυπήσει την πόρτα πολύ δύσκολα θα ασχοληθείς.Καλώς ή κακώς.
Σίγουρα αλλά μετά δεν πρέπει να παραπονεθεί κανείς όταν θα του χτυπήσει τη πόρτα. Ο καθένας μας είναι κύριος του εαυτού του!
Akouses kanenan na paraponietai? egw oxi. Isa isa...
Δεν μιλάω ειδικά φίλε μου αλλά γενικά. Αν κάνεις μια βόλτα από τις Μονάδες Ειδικών Λοιμόξεων θα παρατηρήσεις όλα τα νέα κρούσματα-φορείς να λένε:" αν είχα ενημερωθεί δεν θα το πάθαινα ποτε", και να κλαίνε με λυγμούς πάνω στα μπράτσα των γιατρών!
Δημοσίευση σχολίου