Σήμερα είχα μία πολύ όμορφη μέρα, βγήκα έξω για καφέ με έναν πολύ καλό φίλο, μιλήσαμε, γελάσαμε και γενικότερα βγήκα από την καθημερινή φθορά.Καθώς πήγαινα στη δουλειά μου, είδα μία κοπέλα γύρω στα 26, τυφλή να περπατάει στο δρόμο. Ήταν ειλικρινά πανέμορφη, γλυκήτατη, κουνούσε αριστερά-δεξιά το μπαστούνι της και περπατούσε κανονικά. Είπα μέσα μου : " Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με έχεις αρτιμελή... ", συνέχισα να περπατάω και κατάλαβα πως αυτό που είπα από μέσα μου ήταν η μεγαλύτερη ανοησία.
Αν και αρτιμελής, είμαι ανάπυρος. Όχι, στο σώμα, αλλά στη ψυχή. Μπορεί να βλέπω, να περπατάω, να ακούω, να αισθάνομαι. Όλα αυτά είναι όμως πλασματικά, εικονικά, ψεύτικα. Όλοι έχουμε να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε, ακούμε, αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, αισθανόμαστε ότι θέλουμε να αισθανθούμε.
Όλα είναι ψεύτικα. Η κοπέλα αυτή που με τόση περιφάνεια θαύμασα, ίσως δεν έχει δεί ποτέ το φώς, ίσως δεν ξέρει πως είναι τα χρώματα, εκτός του μαύρου, ίσως δεν ξέρει τι σημαίνει ομορφία ή ασχήμια. Ξέρει όμως να ξεχωρίζει όλα τα προαναφερθεντα καλύτερα από όλους εμάς, γιατί απλά κοιτάει με τα μάτια της ψυχής.
Δεν κοιτάει για τον τέλειο άνδρα με την απερίγραπτη ομορφιά γιατί δεν μπορεί να την δει, δεν μπορεί να την αντιληφθεί, κοιτάει όμως κάπου αλλού σε βάθος, με νόημα και ουσία, κάτι που όλοι εμείς αγνοούμε γιατί κοιτάμε με τα μάτια μας μόνο!
Αγνοούμε την ψυχή, την ουσία, την επαφή, την αγάπη. Σήμερα συνειδητοποίησα πως δεν είναι η κοπέλα που είδα τυφλή αλλά όλοι εμείς που κοιτάμε για αγάπη που θα έχει το τέλειο σώμα και τα τέλεια χαρακτηριστικά...
Εμείς είμαστε αυτοί που βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Δεν πρέπει να λυπούμαστε τα άτομα που δεν βλέπουν με τα μάτια, γιατί βλέπουν καλύτερα από μας και σε βάθος, εμάς πρέπει να λυπούμαστε!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω από αυτά που μας είπες.
Να πω κι εγώ μια εμπειρία μου.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα κι εγώ μια παράξενη εμπειρία με ένα παιδί που είχε πρόβλημα ακοής.
Με πλησίασε αυτός. Με ήξερε. Είχε 5 μήνες σχέση με έναν πρώην μου.
Μου μίλησε με πολύ πίκρα.
Ο πρώην μου κάτι είπε στο παιδί, και το παιδί δεν άκουσε.
Και γυρίζει και του λέει με νεύρα:
ΜΑ ΚΑΛΑ ΚΟΥΦΟΣ ΕΙΣΑΙ;
Ντράπηκα τόσο πολύ για λογαριασμό του πρώην μου!!
Μερικές φορές για να εκτιμήσουμε κάτι που έχουμε πρέπει να το χάσουμε.
Οπως εγώ τώρα εκτιμώ την ζωή μου, τώρα που κυλάει στο αίμα μου το atripla.
Τα ειπες ολα πραγματικα. Μονο με την καρδια βλεπεις καλα.
Δημοσίευση σχολίου