Mία πραγματική ιστορία

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ενα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007.     Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες  άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά   ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για  λίγα   δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.     4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα  στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.  6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε  να περπατά.  10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει,  καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και  το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση  είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.     45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε  συνολικά 32 δολλάρια.     1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν  χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.     Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς  του κόσμου. Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας  3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελ είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα  θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.     Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό  στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη,  το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο  περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να  την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά ´  πλαίσια;     Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:  Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους  μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα  από τα ομορφότερα μουσικά όργανα .... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε.

" Πόρνες "

Τέλος πια! Φτάνει, ως εδώ!

Είμαστε όλοι πόρνες τελικά!

Πόρνες που δεν πληρωνόμαστε για τις υπηρεσίες μας!

Πόρνες πουλημένες!

Πόρνες...

Σέρφαρα μέσα στο internet, εδώ και δύο χρόνια είχα ένα profile στο gaydar και στο gayromeo. Σήμερα απαλλάχτηκα οριστικά και από τα δύο! Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Έψαχνα για έναν λογικό άνθρωπο, που να μπορεί να μιλήσει και να πεί δύο κουβέντες εκτός από το πόσο τον έχω, τι γουστάρω στο σεξ κτλ.

Κοίταζα διάφορα profiles και το μόνο που έβλεπα ήταν πούτσες και κώλοι σε κοινή θέα. Πόύτσες καυλωμένες , ξεκαύλωτες και κώλοι τουρλωμένοι που περιμένουν με απελπισία να γεμίσουν...

Αϊδίασα, μου ήρθε να ξεράσω. Αναρωτιώμουν τελικά αν όλο αυτό το χρονικό δίαστημα που έμπαινα στα συγκεκριμένα sites μίλαγα μόνο με πούτσες και κώλους και όχι με ανθρώπους! Ένοιωσα σαν πουτάνα, με τη διαφορά ότι οι πουτάνες τουλάχιστον πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους.  Έμπαινα μέσα σε ένα μπουρδέλο που το μόνο που ψάχνουν όλοι είναι ένα χύσιμο, να ξεκαυλώσουν απλά!

Αϊδίασα που ο καθένας τους εκεί μέσα έχει σχεδόν από τρία profiles, ένα που ψάχνει να παρθεί, ένα hiv και ένα με το οποίο μπαίνει για να κράξει κόσμο. Άτομα που ξέρω φατσικά, καθότι το Γκάζι είναι μία μικρή κοινωνία, μου μιλάγανε στο hiv profile και μου λέγανε και εκείνοι για την οροθετικότητα τους, άτομα που ξέρω ότι έχουν και άλλο profile στο οποίο εκθιάζουν το πούτσο τους ή το κωλο τους.

Πόρνες, είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να πω και να χαρακτιρίσω τους εαυτούς μας. Δε θέλω να μαι έτσι όμως και για αυτό τα έσβησα όλα, αν είναι να γίνω πόρνη ας γίνω αλλά τουλάχιστον θα ξέρω πως θα πληρωθώ για τις υπηρεσίες που προσφέρω.

Έχει καταντήσει ο έρωτας και η αγάπη ένα γαμήσι. Δε σεβόμαστε το σώμα μας, τον ίδιο μας τον εαυτο και τα βγάζουμε όλα φόρα παρτίδα... Πάρε κόσμε να χεις! Λές και δεν έχουμε ξανα δεί πούτσα  ή κώλο στη ζωή μας, πρέπει να τα βγάλουμε όλα στη δημοσιότητα!

Όλες οι συζητήσεις είναι για αν τον έχεις μεγάλο ή μικρό, αν γαμιέσαι καλά, αν κάνεις καλές πίπες, αν σου αρέσει το kinky sex, αν γουστάρεις καντίλια κτλ. Μόνο ο τιμοκατάλογος λείπει για να δέσει το γλυκό! 

Ντροπή μας! Είναι ειλικρινά να ντρεπόμαστε που έχουμε γίνει ένα μεγάλο γαμήσι, χάσαμε την ουσία των πραγμάτων, την ανθρώπινη επικοινωνία και το άγκιγμα και κοιτάμε πως θα ξεσκιστούμε με όσους περισσότερους γίνεται! Ήθελα να' ξερα όποιος παρθεί με τους περισσότερους άνδρες κερδίζει κάτι; 

Καλά κάνει η κοινωνία και δεν μας δέχεται, γιατί αν μας δεχτεί θα την κάνουμε ένα τεράστιο μπουρδέλο! Ένα απλό παράδειγμα της κατάστης στο μπουρδέλο : " ΕΧΩ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ!!!!!!!!!!!!! ΨΑΧΝΩ ΕΝΑΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟ,AKOMΠΛΕΞΑΡΙΣΤΟ,ΠΟΛΥ ΑΡΡΕΝΩΠΟ!! ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΣΑΝ ΞΕΚΩΛΙΑΡΑ ΠΟΥΤΑΝΑΡΑ!!! .ΝΑ ΕΧΕΙ ΧΩΡΟ!!!!!!!! " αυτοί είμαστε!

Με τα μάτια....

Σήμερα είχα μία πολύ όμορφη μέρα, βγήκα έξω για καφέ με έναν πολύ καλό φίλο, μιλήσαμε, γελάσαμε και γενικότερα βγήκα από την καθημερινή φθορά.

Καθώς πήγαινα στη δουλειά μου, είδα μία κοπέλα γύρω στα 26, τυφλή να περπατάει στο δρόμο. Ήταν ειλικρινά πανέμορφη, γλυκήτατη, κουνούσε αριστερά-δεξιά το μπαστούνι της και περπατούσε κανονικά. Είπα μέσα μου : " Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με έχεις αρτιμελή... ", συνέχισα να περπατάω και κατάλαβα πως αυτό που είπα από μέσα μου ήταν η μεγαλύτερη ανοησία.

Αν και αρτιμελής, είμαι ανάπυρος. Όχι, στο σώμα, αλλά στη ψυχή. Μπορεί να βλέπω, να περπατάω, να ακούω, να αισθάνομαι. Όλα αυτά είναι όμως πλασματικά, εικονικά, ψεύτικα. Όλοι έχουμε να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε, ακούμε, αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, αισθανόμαστε ότι θέλουμε να αισθανθούμε.

Όλα είναι ψεύτικα. Η κοπέλα αυτή που με τόση περιφάνεια θαύμασα, ίσως δεν έχει δεί ποτέ το φώς, ίσως δεν ξέρει πως είναι τα χρώματα, εκτός του μαύρου, ίσως δεν ξέρει τι σημαίνει ομορφία ή ασχήμια. Ξέρει όμως να ξεχωρίζει όλα τα προαναφερθεντα καλύτερα από όλους εμάς, γιατί απλά κοιτάει με τα μάτια της ψυχής.

Δεν κοιτάει για τον τέλειο άνδρα με την απερίγραπτη ομορφιά γιατί δεν μπορεί να την δει, δεν μπορεί να την αντιληφθεί, κοιτάει όμως κάπου αλλού σε βάθος, με νόημα και ουσία, κάτι που όλοι εμείς αγνοούμε γιατί κοιτάμε με τα μάτια μας μόνο!

Αγνοούμε την ψυχή, την ουσία, την επαφή, την αγάπη. Σήμερα συνειδητοποίησα πως δεν είναι η κοπέλα που είδα τυφλή αλλά όλοι εμείς που κοιτάμε για αγάπη που θα έχει το τέλειο σώμα και τα τέλεια χαρακτηριστικά...

Εμείς είμαστε αυτοί που βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Δεν πρέπει να λυπούμαστε τα άτομα που δεν βλέπουν με τα μάτια, γιατί βλέπουν καλύτερα από μας και σε βάθος, εμάς πρέπει να λυπούμαστε!

Μα, φυσικά δεν σας αφορά!

Με βάση το σχόλιο που έγινε στην ανάρτηση " Αγάπη & hiv " : "Αν δεν σου χτυπήσει την πόρτα πολύ δύσκολα θα ασχοληθείς.Καλώς ή κακώς.", έχω να κάνω μία παρατήρηση!

Φυσικά και δεν αφορά κανέναν ο ιός hiv, φυσικά και πρέπει να σας είναι αδιάφορο! Άλλωστε τι σας νοιάζει, σας αφορά; όχι, βέβαια, δεν σας αφορά! Δεν υπάρχει στη ζωή σας, παρα μόνο στη ζωή αυτών που έχουν μολυνθεί!

Τι σημασία έχει αν 15.000 άνθρωποι μολύνονται καθημερινά από τον ιό; εσάς και πάλι δεν σας αφορά! Τι σημασία έχει που παιδιά στην Αφρική δεν έχουν γνωρίσει τους γονείς του επειδή πέθαναν απο AIDS; Εσάς και πάλι δεν σας αφορά. Τι σημασία έχει που παιδιά επίσης στην Αφρική δεν φτάνουν μέχρι την ηλικία των 6 ετών επειδή πεθαίνουν από ΑIDS;Εσάς και πάλι δεν σας αφορά. Τι σημασία έχει αν τα κρούσματα των φορέων αυξάνονται ραγδαία σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες;Εσάς και πάλι δεν σας αφορά. Τι σημασία έχει αν ο σύντροφός σας είναι φορέας και δεν το γνωρίζει; Εσάς και πάλι δεν σας αφορά. Τι σημασία έχει που σε πέντε χρόνια θα έχουν μολυνθεί άλλα 6.0000.0000 άνθρωποι σε όλο το κόσμο; Εσάς σίγουρα δεν σας αφορά. Τι σημασία έχει να χρησιμοποιείτε προφυλακτικό; Αφού δεν σας αφορά!

Σίγουρα δεν σας αφορά, σίγουρα το προσπερνάτε σαν να μην υπάρχει και όμως υπάρχει. Δε ξέρω αν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσω για αυτό, αλλά σίγουρα μπορώ να πώ μία πικρή αλήθεια!

Και εμένα δεν με αφορούσε πριν κολλήσω, και εγώ το αγνοούσα πριν βγεί το αποτέλεσμα θετικό, και εγώ έλεγα πως :" Αφού δεν έχει συμβεί σε εμένα δεν με αφορά ". Κι όμως με αφορούσε και δε το ξερα, ή μάλλον το ξερα και το προσπερνούσα. Προσπερνούσα κάτι που σήμερα με έχει σημαδέψει για πάντα, κάτι που μπορεί να μην σκοτώνει πια αλλά σε οδηγεί σε μία στάσιμη κατάσταση!

Τι σας νοιάζει όμως; Εσάς δεν σας αφορά, όπως δεν αφορούσε και εμένα πριν λίγα χρόνια. Ξέρεις όμως ποιόν πραγματικά εμπιστεύεσαι όταν κάνεις σέξ χωρίς προφύλαξη; έχεις ιατρικό ιστορικό του συντρόφου για να ξέρεις αν πραγματικά έχει κάτι; Πέφτεις ολόκληρος στη φωτιά από τη σιγουριά σου;

Μα ξέχασα εσάς δεν σας αφορά. Για αυτό το λόγο τα κρούσματα στην Ελλάδα αυξάνονται τραγικά ραγδαία, για αυτό οι Μονάδες Ειδικών Λοιμόξεων γεμίζουν καθημερινά από νέα κρούσματα hiv φορέων! Επειδή απλά δεν σας αφορά!

Πόσοι από σας κάνετε test κάθε εξάμηνο; Πόσοι απο σας έχετε επισκευφτεί κάποιον ειδικό γιατρό για να πάρετε πληροφορίες; Πόσοι έχει ψάξει μέσα στο internet θέματα που σχετίζονται με τον hiv;

Δεν θα πώ κανείς για να μην φανω υπερβολικός, αλλά ελάχιστοι! Γιατί ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΟΡΑ!

Μία "δίκαιη¨ελληνική κοινωνία

Στο Β1 Τμήμα του Αρείου Πάγου συζητήθηκε η αίτηση του νομικού εκπροσώπου εταιρείας ενδυμάτων που ζητάει να αναιρεθεί απόφαση του Εφετείου που δικαίωσε υπάλληλό της φορέα του AIDS ο οποίος απολύθηκε λόγω της νόσου που έχει προσβληθεί και η εταιρεία υποχρεώθηκε να καταβάλει 7.539 ευρώ για μισθούς υπερημερίας και για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.

Η εταιρεία τον απέλυσε επικαλούμενη ότι αντέδρασαν οι συνάδελφοί του όταν πληροφορήθηκαν ότι είναι φορέας του AIDS. Στο Πρωτοδικείο και Εφετείο Αθηνών ο υπάλληλος δικαιώθηκε, καθώς κρίθηκε ότι ήταν καταχρηστική η απόλυση του (κατά παράβαση του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα).

Η εισηγήτρια, αρεοπαγίτης Ειρήνη Αθανασίου πρότεινε να γίνει μερικώς δεκτή η αίτηση αναίρεσης της εταιρείας.

Ειδικότερα, υποστήριξε η αρεοπαγίτης ότι το Εφετείο παραβίασε το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα. Και αυτό γιατί με βάση τις παραδοχές του, η εκ μέρους της εταιρείας καταγγελία της υφισταμένης συμβάσεως εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου δεν έπασχε οποιαδήποτε ακυρότητα, ως μη έχουσα γίνει κατάχρηση δικαιώματος, δηλαδή κατά προφανή υπέρβαση των αντικειμενικών ορίων που τάσσονται από το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα.

Ακόμη, η αρεοπαγίτης, μεταξύ των άλλων, ανέφερε ότι η καταγγελία αυτή, πάντοτε με βάση τις παραδοχές της προσβαλλόμενης αποφάσεως, μη έχουσα γίνει από εμπάθεια, εκδικητικότητα ή εχθρική διάθεση εκ μέρους της αναιρεσείουσας προς το πρόσωπο του αναιρεσιβλήτου, απολύτως δικαιολογούνταν από τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της εργοδότιδας αναιρεσείουσας, εφόσον έγινε για την εξασφάλιση της ηρεμίας των λοιπών εργαζομένων στην επιχείρησή της, καθώς και για την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της επιχειρήσεώς της αυτής, οι οποίες (ηρεμία των λοιπών εργαζομένων και εύρυθμη λειτουργία της επιχειρήσεως) είχαν διαταραχθεί σοβαρώς εξαιτίας της ως άνω σοβαρότατης και μεταδοτικής νόσου του αναιρεσιβλήτου η οποία είχε δημιουργήσει στους λοιπούς εργαζομένους συναδέλφους του τελευταίου ανασφάλεια και φόβο για την υγεία τους, γεγονός το οποίο τους ώθησε να ζητήσουν ομαδικώς και μάλιστα εγγράφως την απομάκρυνση του αναιρεσιβλήτου από την εργασία του, επισημαίνοντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα δημιουργούνταν σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία της επιχειρήσεως, αντιδρώντας στη συνέχιση της εργασίας του αναιρεσιβλήτου στην επιχείρηση και πιέζοντας εντόνως προς τούτο την αναιρεσείουσα, η οποία τελικά αναγκάστηκε να ενδώσει στις έντονες αυτές πιέσεις και να καταγγείλει τη με τον αναιρεσίβλητο υφιστάμενη σύμβαση εργασίας.

Η αρεοπαγίτης κατέληξε ότι πρέπει να αναιρεθεί μερικώς η προσβαλλόμενη απόφαση και συγκεκριμένα να αναιρεθεί κατά το μέρος της με το οποίο επιδικάστηκε χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης υπέρ του απολυμένου φορέα του AIDS γιατί αυτή προϋποθέτει ακυρότητα της ανωτέρω καταγγελίας ως καταχρηστικής, δηλαδή παράνομη και υπαίτια πράξη της εργοδότριας.

Το δικαστήριο επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφασή του.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ-ΜΠΕ

Αυτή είναι η ελληνική δικαιοσύνη, η αδιάβλητη! Σε μία δήθεν προοδευτική χώρα που απλά όλοι το παίζουν υπεράνω.

Αυτή είναι η χώρα για την οποία πληρώνω φόρους, για να καταπατάει τα δικαιώματα μου επειδή είμαι οροθετικός! Νομίζετε πως είναι το πρώτο περιστατικό τέτοιου ρατσισμού; αν ναι κάνετε λάθος. Απλά αυτό είδε το φώς της δημοσιότητας. 

Σαφέστατα δεν τους πειράζουν οι παππάδες με τα κόκκινα string κάτω από το ράσσο, ούτε η υπόθεση του Βατοπεδίου, δεν θα αναφερθώ ούτε και στην υπόθεση Ζαχόπουλου με την  Τσέκου, ούτε και στη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου από ένα δημόσιο όργανο... Τους πειράζει όμως ένας οροθετικός που απευθύνθηκε στη δικαιοσύνη να βρει ο χριστιανός το δίκιο του.

Ξέχασα όμως αν δεν το λουστεί κάποιος δεν τον αφορά! Ε, βέβαια έτσι πάει... Τι μας νοιάζει εμάς που καταπατώντε ανθρώπινα δικαιώματα; άλλωστε εμείς είμαστε σωστοί και για όλα φταίνε οι άλλοι. Τι μας νοίαζει για τον οροθετικό που η ίδια η Ελληνική δικαιοσύνη καταδίκασε στο περιθώριο;

Όχι δεν μας νοιάζει αλλά όπως μένουμε εμείς άπραγοι αυτή τη στιγμή, αύριο όταν θα χρειαστούμε ανθρώπους να υπερασπιστούν τα δικά μας δικαιώματα που καταπατώνται καθημερινά, δεν θα πρέπει να αναρρωτηθούμε το γιατί!

Αγάπη & hiv

Γεννιόμαστε, κάνουμε όνειρα, φανταζόμαστε, ελπίζουμε... Πόσοι άραγε μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα μας αληθινά; Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν και να ανατρέψουν τα πάντα στις ζωές μας; να φέρει τα πάνω κάτω;

Από μικρός κοιμόμουν και ξύπναγα με το μαξιλάρι μου αγκαλιά, ελπίζοντας πως κάποια μέρα τη θέση του μαξιλαριού μου θα την πάρει ένας άνδρας, που θα με αγκαλιάζει εκείνος, θα με χαϊδεύει, θα με αγκίζει και θα με σκεπάζει τα κρύα βράδια όταν ξεσκεπάζομαι!

Πόσα πράγματα όμως έχουν συμβεί από τότε... Γνώρισα κάποιον, κόλλησα hiv, και σήμερα είμαι ολομόναχος πίσω από έναν άψυχο υπολογιστή να μου κρατά συντροφιά και να με βοηθάει να εκφράζω τις σκέψεις μου. Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι να πάω στην άλλη άκρη του κρεβατιού γιατί είναι παγωμένη και μοναχική. Μου θυμίζει κάθε φορά τη μοναξιά μου. 

Μόνος μου ήρθα στη ζωή και όπως φαίνεται μόνος μου θα φύγω! Αυτό που θα' θελα είναι να μπορούσα πρώτα να ζήσω την αγάπη, να αισθανθώ ολοκληρωμένος και μετά ας πέθαινα. Για' μενα ο έρωτας, μου δίνει ζωή, ενέργεια, ελπίδα, συνεχίζω να κάνω όνειρα, να μην φοβάμαι.

Κάποτε στη ζωή μου υπήρχαν όλα τα χρώματα, σήμερα έχει κυριαρχήσει το μαύρο. Φοβάμαι και σταμάτησα να ονειρεύομαι. Η γιατρός μου, μου έχει τονίσει πολλές φορές πως δεν πρόκειται να πεθάνω από τον ιό hiv. Μέσα μου το ξέρω πολύ καλά, δεν θα πεθάνω από αυτό, θα πεθάνω από τη μοναξιά μου όμως! Μία μοναξιά αβάσταχτη που με σκεπάζει σαν ένα γερό στρώμα πάγου.

Η ειλικρίνεια δεν εκτιμάται, αντιθέτως οι άνθρωποι την πατάνε. Όταν γνωρίζω κάποιον του εξομολογούμε την πάθηση μου, του δίνω την επιλογή να είναι δίπλα μου και να ξέρει ότι πάσχω από κάτι που δεν είναι επικίνδυνο για κανέναν από τι στιγμή που πέρνουμε προφυλάξεις και αφού λαμβάνω την αγωγή μου.

Έχω βαρεθεί να ακούω ότι δεν μπορούν να' ναι δίπλα μου εξαιτίας του ιού, έχω βαρεθεί να ακούω πως δεν μπορούν να το δεχτούν οι άνθρωποι. Δεν είναι κάτι άγνωστο για να φοβούνται πια! Στη τελική δεν το επέλεξα, κανείς δεν το επέλεξε, κανείς δεν το ήθελε!

Δε ξέρω τι θα ταν προτιμότερο, ίσως αν δε το λεγα σε κανέναν να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Κουράστηκα, με φθείρει καθημερινά. Δεν είναι ο hiv που με σκοτώνει, αλλά η συμπεριφορά των ανθρώπων. Δε θέλω κανείς να με λυπηθεί, δε θέλω κανένας να ναι δίπλα μου μόνο και μόνο από οίκτο. Αγάπη θέλω μόνο.

Ψεύτικα όλα

Έρωτας και αγάπη. Δύο τόσο μεγάλες λέξεις με απεριόριστη δύναμη! Δύο λέξεις που μπορούν να σε κάνουν να πετάς στα σύννεφα και να χαμογελάς. 

Είναι απίστευτο πως δύο τόσο μικρές λέξεις μπορούν να επιρρεάσουν το ψυχισμό μας σε τόσο μεγάλο βαθμό! Πιστεύεις στον έρωτα; Πιστεύεις στην αγάπη; κάνεις όνειρα;

Γενικότερα είχα τη τάση να κάνω όνειρα, να αναζητώ τον έρωτα, την αγάπη, τη συντροφικότητα, μία ζεστή αγκαλιά που θα γέμιζε το κενό που νοίωθω όλα αυτά τα χρόνια.

Τα όνειρα όμως δεν είναι σαν τα παραμύθια με happy end, μπορούν να εξελιχθούν σε τρομερούς εφιάλτες.

Σήμερα έχω συνειδητοποιήσει πως ο έρωτας δεν μπορεί να ναι δυνατός και για τους δύο, ο ένας αγαπάει περισσότερο, ο ένας δίνεται πιο πολύ... ο ένας υποχωρεί πιο πολύ γιατί απλά αγαπάει. Ο άλλος απλά παίρνει και βολεύεται σε μία κατάσταση!

Αν το σκεφτείς ο έρωτας είναι ένα δυνατό χαρτόνι, που κάποια στιγμή πέφτει στο νερό και σιγά σιγά διαλύεται, ώσπου γίνεται πολτός. Γνωρίζεις κάποιον, μοιράζεσαι πράγματα μαζί του, κάνεις έρωτα, κοιμάστε μαζί αγκαλιά και ξαφνικά, μλια ωραία πρωϊα βλέπεις ένα άλλο πρόσωπο από αυτό το άτομο που είχες γνωρίσει, πιο αδιάφορο, πιο απόμακρο...

Έτσι είναι τελικά η ζωή μας, χάρτινη, που κάποια στιγμή πολτοποιείται. Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να αγαπάνε. Αγάπη δεν είναι να αγαπάς μία εικόνα μόνο, αλλά πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τα ελαττώματα του άλλου. Να δεχτείς τις ιδιοτροπίες του, τις ανησυχίες του, τα προβλήματα του και μετά αγαπάς όλα τα άλλα... Ποιός όμως είναι τόσο δυνατός για να κάνει κάτι τέτοιο;

Όλοι κοιτάνε μόνο μία εικόνα, που στην ουσία είναι ψεύτικη. Ψεύτικη όπως οι λέξεις αγάπη, έρωτας, ποτέ, πάντα...

Ποιός έχει μάθει να αγαπάει, να νοιάζεται αληθινά, να βάζει στην άκρη τον υπερμετρο εγωισμό του και να σε κοιτάει στα μάτια κάθε φορά που κάνετε έρωτα ή σε φιλάει;

Κανείς γιατί όλοι κρύβονται και προσποιούνται κάτι που θα θέλανε να είναι! Έχω βαρεθεί να είμαι περιτρυγυρισμένος από ψέυτες. Θέλω να πάω σε ένα τσίρκο γιατί εκεί μέσα υπάρχει μία αλήθεια, ενώ έξω από το τσίρκο υπάρχει μία τεράστια ψευτιά, μία οφθαλμαπάτη που μπορεί να σε οδηγήσει στη παράνοια.

Οι λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημα τους, οι πράξεις ελοχεύουν τρομερούς κινδύνους γιατί δεν υπάρχει ειλικρίνεια...

H αγάπη και ο έρωτας είναι σαν ένα ωραίο τρυαντάφυλλο που στο προσφέρει κάποιος, σε κάνει πολύ χαρούμενο για λίγες μέρες, το βάζεις σε ένα ωραίο βάζο αλλά σιγά σιγά αρχίζει να μαραίνεται και να χάνει τα πέταλλα του...